گیتار کلاسیک، نوعی گیتار آکوستیک با سیم‌های نایلونی، به دلیل صدای گرم، نرم و ملودیکش یکی از محبوب‌ترین سازها در موسیقی کلاسیک، فلامنکو و سبک‌های سنتی است. این ساز با بدنه چوبی توخالی و صفحه انگشت‌گذاری پهن‌تر نسبت به گیتارهای دیگر، برای اجرای تکنیک‌های پیچیده فینگرپیکینگ طراحی شده است. تاریخچه گیتار کلاسیک به قرن هفدهم در اروپا بازمی‌گردد، زمانی که سازهایی مانند ویهوئلا و گیتار باروک پیش‌زمینه آن بودند. در قرن نوزدهم، آنتونیو تورس، سازنده اسپانیایی، با طراحی بدنه بزرگ‌تر و بهبود رزونانس، گیتار کلاسیک مدرن را شکل داد. این ساز به‌ویژه در موسیقی اسپانیایی و لاتین، از جمله فلامنکو و آثار آهنگسازانی مانند فرانسیسکو تارگا، نقش کلیدی دارد و در موسیقی پاپ نیز گاهی برای ایجاد حس نوستالژیک یا عاشقانه استفاده می‌شود.
گیتار کلاسیک به دلیل سیم‌های نایلونی، صدایی نرم‌تر و گرم‌تر از گیتار آکوستیک با سیم‌های فلزی تولید می‌کند، که آن را برای اجرای قطعات کلاسیک، ملودی‌های آرام و تکنیک‌های پیچیده انگشتی مناسب می‌سازد. نوازندگان این ساز از تکنیک‌هایی مانند آرپژ، ترمولو و آکوردهای پیچیده استفاده می‌کنند تا صدایی غنی و چندلایه خلق کنند. گیتار کلاسیک در اجراهای سولو، همراهی با خوانندگان، یا حتی در گروه‌های کوچک موسیقی سنتی و پاپ کاربرد دارد. یادگیری این ساز برای مبتدیان به دلیل نرمی سیم‌های نایلونی راحت‌تر است، اما تسلط بر آن نیازمند تمرین مداوم و دقت بالاست. در موسیقی پاپ، گیتار کلاسیک گاهی در آهنگ‌های عاشقانه یا آکوستیک برای افزودن حس صمیمی و احساسی به کار می‌رود، و در اجراهای زنده به دلیل صدای طبیعی و بدون نیاز به تقویت الکتریکی، بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد.